На купалле, на купалле
Цёмнай ночкай агонь паляць,
На купалле, на купалле
Папараць-кветка рацвiтае...
Напауняла нашы душы,
Напауняла нашы сэрцы,
Сонца, сонца за гарою,
Сонца, сонца за хмарою.
Дзяучына вянок пляла,
У думках- марах паплыла.
Хлопец, хлопец у лес пайшоу,
Але кветку не знайшоу.
Гора ён прывёу,
У балота ён зайшоу...
Ноч прайшла, сонца усходзiць,
Цемра каханне за сабой уводзiць...
Я бачу, што сонца iдзе на заход
I на небасхiле пакiдае свой крок.
Памiж чырвоных праменняу твой сцяг.
Айчына як сонца сагрэвае нас.
Ноч кунае нас у сон
I ветых ахоувае нас спакон.
Яскравыя зоркi, зоркi-знiчы
Асвецяць нашы шляхi у начы.
Запалю я агонь ля блакiтнай ракi
I нап'юся з яе чыстай вады.
Вецер кранае мае валасы,
На далонях маiх - сэрца зямлi.
Зноу захад, потым усход.
Так праходзяць вякi,
Але нам не забыць,
Як зямлю пакiдау за народам народ.
Гэта шлях наш адвечны, яго не спынiць.
Явь, Нава i Правь забыта людзьмi.
Iх больш няма на гэтай зямлi.
Сорам табе, адступнiк-народ,
Ты страцiу свой род.